Hosteria Mandala is het best bewaakte hotel tot nu toe; over het terrein slenteren vijf reusachtige honden die geen vlieg kwaad doen. Wij hebben een taxi geregeld om ons naar het strand van Los Frailes en het dorpje Aqua Blanca te brengen. Niet dat er iets mis is met het strand bij de hosteria, maar het strand van Los Frailes wordt vernoemd als het mooiste van Ecuador. Het is weer proppen achterin de taxi, maar dat zijn we inmiddels gewend.
Overal willen ze hier je paspoortnummer weten, dus bij de ingang van het park verzinnen we die ter plekke. Je kunt er ook parasols huren, en als we op het strand aankomen, weten we waarom. Een prachtig, halvemaanvormig, wit strand en blauwe zee strekken zich voor ons uit, maar nergens schaduw. Goed smeren dus! Een lekker wilde zee met af en toe flinke golven; wel je zwembroek goed vasthouden...
Het tochtje naar het uitzichtspunt leidt ons door een bijzonder stuk natuur. In dit nationale park wordt de laatste 5% van de oorspronkelijke vegetatie van de kust van Ecuador beheerd. Alle bomen lijken dood, maar laten hun bladeren vallen om zich te beschermen tegen de zengende hitte en de zilte wind. Hier groeit ook de incense-tree, waarvan de bast gebrand wordt in de kerken. Toch is niet alles dor en droog, er groeien hier zelfs bloemen in dit vijandige klimaat. (Pauls dichterlijke vrijheid neemt toe met het aantal glazen rode wijn - Nena is voor vandaag aangewezen als typiste van zijn uitspraken, aangezien Pauls type-tempo iets laaaangzzzaaaaamer is..)
De volgende stop is Aqua Blanca, een klein dorpje waar archeologische overblijfselen zijn gevonden van de Manteña-cultuur. Tijdens de lunch vermaken we ons met het uitzicht op de dorpelingen die samendrommen rond de Clinica Movil; niet elk dorp heeft zijn eigen dokter.
Bij het kleine museum begint een rondleiding over de archeologische vondsten, maar ook zien we hoe de huidige dorpelingen wonen. Altijd weer een frappante tegenstelling: aan de ene kant heeft iedereen een mobiele telefoon (alleen SMS!), maar de was wordt gewoon nog steeds gedaan op een steen in de rivier. Onderweg in het dorpje zien we varkens en biggen, gieren, rode bananen en de flesvormige Ceibo boom. Verderop zijn de restanten te zien van de huizen van de Manta cultuur. In het museum zien we de potten waarin hun doden worden begraven.
Hoewel dit dorpje maar 10 minuten verwijderd is van het strand, is de vegetatie hier veel groener. Zodra er iets van een bergwand is, stijgt de lucht en valt er regen. Daarom is het hier veel groener.
Wij moeten ons haasten: de taxi terug naar Puerto Lopez staat al te wachten maar de rest van de groep ligt nog In het stinkende zwavelbad. Voor ons dus geen modderbad!
Terug in het hotel nog even een duik in de ruwe zee. 's Avonds diner in het Spaanse restaurant. Helaas vol met Nederlanders, zelfs in een uithoek van Ecuador. De paella is vers en smakelijk.
Overal willen ze hier je paspoortnummer weten, dus bij de ingang van het park verzinnen we die ter plekke. Je kunt er ook parasols huren, en als we op het strand aankomen, weten we waarom. Een prachtig, halvemaanvormig, wit strand en blauwe zee strekken zich voor ons uit, maar nergens schaduw. Goed smeren dus! Een lekker wilde zee met af en toe flinke golven; wel je zwembroek goed vasthouden...
Het tochtje naar het uitzichtspunt leidt ons door een bijzonder stuk natuur. In dit nationale park wordt de laatste 5% van de oorspronkelijke vegetatie van de kust van Ecuador beheerd. Alle bomen lijken dood, maar laten hun bladeren vallen om zich te beschermen tegen de zengende hitte en de zilte wind. Hier groeit ook de incense-tree, waarvan de bast gebrand wordt in de kerken. Toch is niet alles dor en droog, er groeien hier zelfs bloemen in dit vijandige klimaat. (Pauls dichterlijke vrijheid neemt toe met het aantal glazen rode wijn - Nena is voor vandaag aangewezen als typiste van zijn uitspraken, aangezien Pauls type-tempo iets laaaangzzzaaaaamer is..)
De volgende stop is Aqua Blanca, een klein dorpje waar archeologische overblijfselen zijn gevonden van de Manteña-cultuur. Tijdens de lunch vermaken we ons met het uitzicht op de dorpelingen die samendrommen rond de Clinica Movil; niet elk dorp heeft zijn eigen dokter.
Bij het kleine museum begint een rondleiding over de archeologische vondsten, maar ook zien we hoe de huidige dorpelingen wonen. Altijd weer een frappante tegenstelling: aan de ene kant heeft iedereen een mobiele telefoon (alleen SMS!), maar de was wordt gewoon nog steeds gedaan op een steen in de rivier. Onderweg in het dorpje zien we varkens en biggen, gieren, rode bananen en de flesvormige Ceibo boom. Verderop zijn de restanten te zien van de huizen van de Manta cultuur. In het museum zien we de potten waarin hun doden worden begraven.
Hoewel dit dorpje maar 10 minuten verwijderd is van het strand, is de vegetatie hier veel groener. Zodra er iets van een bergwand is, stijgt de lucht en valt er regen. Daarom is het hier veel groener.
Wij moeten ons haasten: de taxi terug naar Puerto Lopez staat al te wachten maar de rest van de groep ligt nog In het stinkende zwavelbad. Voor ons dus geen modderbad!
Terug in het hotel nog even een duik in de ruwe zee. 's Avonds diner in het Spaanse restaurant. Helaas vol met Nederlanders, zelfs in een uithoek van Ecuador. De paella is vers en smakelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten