Koffie en suiker

Wow, wat een uitzicht om 's ochtends je kom met muesli bij op te eten. Het schijnt dat Vilcabamba een constante temperatuur heeft van 27 graden maar vandaag staat er een flinke wind. Alles straalt hier "no stress" uit in Izhcayluma Hosteria en dat vertaalt zich in een breed aanbod van activiteiten. Ik sla de vrouwelijke sjamaan maar over, evenals een reiniging van mijn chakra. Wij gaan vandaag fietsen en bezoeken twee van mijn verslavingen: koffie en suiker.
We raken inmiddels aardig bekend met het schakelen op de mountainbikes. Dit keer geen volledige body protection zoals op de vulkaan. No stress!
Het is wel een beetje proppen op de achterbank van de auto: omdat de fietsen in de bak van de pick-up truck staan, moeten er 4 mensen zich achterin wurmen.
We zakken af langs zandpaden door het Nationaal Park Podocarpes. Prachtige vergezichten over de Andes maar niet veel tijd om daarvan te genieten als je op keien en kiezels moet letten!
We fietsen door kleine dorpjes waar nogmaals wordt benadrukt dat je met deze levenswijze zeer hoge leeftijden bereikt. De kerk wordt trouwens weer in een frisse kleur groen geverfd.
We ruiken af en toe een weeïge geur. Dat blijkt uit een fabriekje van panela's te komen. Panela's zijn brokken suiker die gemaakt worden door suikerriet te persen en vervolgens te verhitten. Het is een volledige recycling: de stengels worden gebruikt voor het vuur onder de bak met suikerwater.
Het schijnt wel redelijk op te leveren maar al die zoete en plakkerige troep trekt meteen ook heel wat vliegen aan.
Verderop lopen we over een plantage met bananen, koffie en lima, een zoete citroen. Van de plantagewerkers krijgen we sinaasappels.
In het dorp ligt de koffie te drogen. Alweer een heel klein fabriekje om de bonen te roosteren, van hun schil te ontdoen, in grote zakken te doen of te malen. Natuurlijk gaat er een halve kilo mee. De eigenaar staat trots bij: zijn gezicht staat ook op het etiket.
Lunch is natuurlijk in een klein eettentje met drie tafeltjes. Soep, sapje en rijst met vlees voor 3 dollar, we beginnen gewend te raken aan twee warme maaltijden per dag.
De terugweg naar Vilcabamba gaat grotendeels met de auto: de weg gaat soms akelig steil omhoog. De grillige vormen van de bergen laten goed zien hoe sterk soms de erosie is. Geen wonder dat het gaat schuiven als het regent.
De laatste afdeling is alleen voor de mannen. Over een steil en smal paadje slippen we de berg af.
In het zwembad kunnen we even opfrissen. We moeten het bad wel delen met de grote zwarte hond van de eigenaars. Nena gooit de stok ook af en toe in het zwembad waar de hond hem dan weer uit opvist.