Vilcabamba - de stad van de eeuwige jeugd

Nog een paar uurtjes in Cuenca vanochtend dus rustig opgestaan. Het is tenslotte vakantie! De foto's geven een goed idee van de inrichting van een Ecuadoraans hostel: een oud herenhuis met kamers rond de binnenplaats. Soms nog een binnentuin met uitzicht over de huizen in de buurt.
In de stad nog maar wat foto's gemaakt van de balkons en de deuren van de koloniale huizen. Soms erg vervallen, dan weer prachtig gerestaureerd. Maar eigenlijk altijd zit er een klein winkeltje achter zo'n deur.
We lopen naar het laatste pleintje van de oude binnenstad: vanzelfsprekend weer een kerk, dit keer het toneel van een lynchpartij die hier heeft plaatsgevonden toen een lid van de geodetische onderzoekers een affaire bleek te hebben met een lokale dame.
Het museum van moderne kunst is gevestigd in het oude gekkenhuis. Leuke tentoonstelling in al die kleine kamertjes. Het was hier in de vroegere tijden vast een heel wat minder vrolijke boel.
Op de markt nog wat laatste souvenirs gescoord. In de stad zie je soms mooie oude auto's, vooral van het merk Datsun, die ik nog herken uit mijn jeugd.
We kruipen met 9 toeristen in een busje naar Vilcabamba. Dat plaatsje is bekend vanwege de vermeende lange levensduur van de bewoners: meer dan 120 jaar oud?! Inmiddels wonen hier vooral Amerikaanse en Europese immigranten die een bestaan zonder stress hopen te hebben. Onderweg afwisselende landschappen van de Andes, van woestijnachtig tot groene bossen.
In  Vilcabamba een heerlijke haciënda. Waar heb je zo'n mooi uitzicht uit je hangmat?
We hebben tijd voor een spelletje klaverjassen: de Beauty's (Jim en Mitchell) tegen de Brains (Nena en Paul). De Brains willen revanche voor hun nederlaag 2 jaar geleden in China. Pas in de laatste "alles of niets" ronde valt de beslissing, mijn eer is gered.
Teruglopende naar onze slaapkamers valt de reusachtige volle maan op. Blue moon, we hebben geen zaklantaarn nodig.

Regen in Cuenca

Cuenca is de derde stad van Ecuador en heeft een historisch centrum dat nog groter is dan Quito. Weliswaar niet de uitbundige kerken als de Concepción maar heel wat veiliger. Jammer dus dat er regen is verwacht voor vandaag. Het ontbijt is wat rommelig: een piepklein keukentje waar een paar Hollanders zich erg opwinden dat er te weinig brood is. Wij krijgen een tafeltje in de tuin die versierd is met ijzeren kruizen. Zo'n souvenir lijkt me leuk om mee te nemen en wordt verkocht op de lokale markt.
We lopen weer een van de lange straten af, verdwalen lukt hier niet zelfs als je het zou willen. Op de markt veel manden, potten, meubels en ook bij de ijzerhandel de versierde kruizen. Later in het etnografische museum blijken het versieringen te zijn die horen bij vuurwerkfeesten die in Cuenca worden gehouden.
Het is inmiddels harder gaan regenen en we gaan op zoek naar een kerk om te schuilen. Veel kerken zijn dicht maar niet de Catedral Nueva: een reusachtig gebouw dat na Vaticaanstad en de St Paul in Londen de derde kerk van de wereld is. Helaas maakte de architect een rekenfout en kunnen de fundamenten niet de kerktorens dragen. De façade is dus een beetje plomp. Binnen een enorme ruimte  met veel devotie bij één van de schrijnen. Daar branden we de laatste twee kaarsen.
Het is inmiddels droog geworden en we slenteren langs bloemenmarkt, pleintjes met handwerkslieden en meer kerken naar de rivier. Daar eten we de broodjes op die in de vele bakkerijen te koop zijn, met uitzicht op de tuinen en achterzijde van de huizen in de hooggelegen stad. Veel muren zijn kunstig versierd met professionele graffiti, o.a. van de Panama hoed (die dus uit Cuenca komt en helemaal niet uit Panama...).
Verderop het archeologische museum van de Inca ruïne: de overblijfselen van de stad Tomebamba. Het was de tweede hoofdstad van het Incarijk na Cuzco en vanwege de vermeende rijkdom zou het El Dorado geweest kunnen zijn. Helaas slechts twee kleine gouden beeldjes overgebleven na de vele plunderingen.
Ook heeft het museum een leuke opstelling van alle culturen van Ecuador. Dat spreekt heel wat meer aan nu we bijna het hele land zijn doorgereisd. Veel herkenbare kleuren van de klederdracht en gebruiksvoorwerpen. Ook nog een aantal 'shrunken heads' van de Shuar. Tegenwoordig worden de koppen van luiaards gebruikt voor de initiatie rituelen in plaats van die van hun vijanden!
We belanden in een van de kroegen hier die hun eigen bier brouwen. Niet overal worden we toegelaten als er minderjarigen bij zijn. Deze brouwerij moet nog wat leren voordat ze een fatsoenlijk biertje maken. Onze bestelling van medium size levert drie literglazen op. We spoelen daarmee een mega nachos weg.
Daarna is er weinig animo voor een diner. Kleine porties dus bij een restaurant op Plaza Calderón waar het stampvol zit met Cuencanen. Na zoveel drank en voedsel is het niet moeilijk om in slaap te vallen.

Langs de Duivelsneus naar de Inca's

Vandaag een lange reisdag: niet alleen rijden we een flink stuk door bergachtig landschap, we doen ook nog twee activiteiten tussendoor. Flink ontbijten dus voordat we de vulkanen achter ons laten.
Met een laatste blik op de Chimborazo (die alweer in de wolken ligt) begint Fredy de tocht naar Alausi. Daar vertrekt de beroemde trein die omhoogklimt naar de Nariz del Diablo: een steile berg waar de trein over zigzagt. Onderweg een landschap dat soms woestijnachtig is, en dan weer dikke mist als we een wolk binnenrijden. Snap je dat de weersvoorspelling hier niet veel zin heeft?
In Alausi komt de trein net binnen: een moderne diesellocomotief trekt 3 houten wagons. Deels loopt het traject door de straten van het stadje. Pas 110 jaar geleden was deze spoorlijn klaar, tussen Guayaquil en Quito. In de jaren negentig is een deel weggespoeld door landverschuivingen en door de ongeïnteresseerde regering verwaarloosd. Nu is alleen het stukje over de Duivelsneus hersteld.
Tijdens de rit hangt iedereen uit de raampjes om foto's te maken. Het zijn dan ook unieke uitzichten op steile bergwanden waar zich een spoor doorheen slingert. Onderaan de berg ligt een klein stationnetje waar lokale bevolking zich uitslooft in de verplichte toeristendansjes. Je kunt daar goed zien hoe de spoorlijn in de bergwand is uitgehakt.
Op de terugweg zitten we in de laatste wagon en zien we de bijrijder telkens van de trein springen om de wissel om te gooien zodat de trein heen en weer kan rijden.
De volgende stop is de Inca ruïne Ingapirca. Eigenlijk oorspronkelijk een heilige plaats voor de oorspronkelijke bewoners in deze streek, de Cañari. Van hun graven, huizen en voorraadkamers zijn alleen nog muurtjes over, de rest van de stenen zijn door de Spanjaarden gebruikt om huizen en kerken mee te bouwen.
Datzelfde lot gold voor de Inca tempel en bijgebouwen maar er staat nog steeds een indrukwekkende ovale tempel overeind. Prachtig om te zien dat de stenen zo perfect zijn dat er geen cement nodig was. We lopen een paar meter op de Incatrail, die hier nog intact is en die alle heiligdommen van hun rijk met elkaar verbond.
Nog even een groepsfoto.Als je je afvraagt of Paul een lange witte baard laat groeien voor Sinterklaas: nee hoor maar de trimmer laadt niet op bij 110 volt.
De laatste rit gaat naar Cuenca, in omvang de derde stad van Ecuador met net zo'n fraaie koloniale architectuur (maar zonder de criminaliteit van de hoofdstad). We slapen weer in een mooi oud huis met meerdere binnenplaatsen. Je zult deze hotels niet gauw vinden: de ingang ligt achter hoge gesloten deuren aan drukke straten en pas als je binnenstaat zie je de fraaie binnenplaats.
Diner in een typisch Lonely Planet restaurant met uitsluitend toeristen. Wel lekkere lomo en zeebaars trouwens, en ook de tortillasoep is prima.

Alpaca's op de Chimborazo vulkaan

We ontwaken vroeg voor een stevig ontbijt: volop yoghurt met muesli, gebakken eieren en toast. We moeten goed eten, want we gaan vandaag de Chimborazo beklimmen. Deze dode vulkaan had 10.000 jaar geleden zijn laatste uitbarsting en wordt door de Ecuadoranen als hoogste punt van onze planeet gezien; vanaf het middelpunt van de aarde gezien is deze joekel van een berg wel 2 kilometer hoger dan de Mount Everest dankzij de bolling van de aarde bij de evenaar. De Inca's spraken liever over de plek waar je het dichtst bij de zon was, aangezien zij de zon als hun god aanbaden. 

Om half 9 staan de gidsen Alejandro, José en Pablo klaar met een busje, bepakt met mountainbikes, de talrijke noodzakelijke veiligheidsattributen en al onze medefietsers voor vandaag. Jim en Nena proppen zich op de bijrijdersstoel - zonder gordel -, het is ten slotte Zuid-Amerika! Je krijgt er echter wel een fantastisch uitzicht voor terug, met alpaca's en al. De Chimborazo is nog gehuld in de mist, maar hoe hoger we komen, hoe meer zicht we krijgen op de witte piek van de vulkaan. 

Op 4800 meter hoogte beginnen we de klim naar de laguna op 5000 meter. De klim valt na de Cotopaxi reuze mee; het pad is stevig en goed aangegeven, en aanzienlijk minder steil dan bij onze vorige kluitertocht. Aangekomen op 5000 m ontstaat er door de hardnekkige wind zo nu en dan een gat in het wolkendek, waardoor we zicht krijgen op de top van de berg. De hoogtemeter van de telefoon geeft aan dat we inmiddels hoger zijn dan de Mont Blanc, de hoogste berg van Europa.

Terug in de refugio op 4800 m nog even snel een chocolademelk en/of coca-thee, waarna we onze mountainbikes, helmen en elleboog-/kniebeschermers aangewezen krijgen. De afdaling naar 4300 m gaat over steile, hobbelige grindpaden. Onderweg komen we veel vicuña's tegen, de wilde variant van de gedomesticeerde lama en de wollige alpaca. 

De mountainbike-afdaling wordt moeilijker als we over oude wegen en smalle, uitgesleten paadjes hobbelen. Fia stapt gauw terug in de bus, de rest probeert uit alle macht de botten heel te houden (de één met wat meer/minder snelheid dan de ander). We rijden door naar de Inca baracks, een beschutte plek waar de Inca's toentertijd zowel hun legertrainingen uitvoerden als hun rust vonden. Hier lunchen we tussen de enorme rotsblokken die uitgespuwd zijn door de Chimborazo bij de laatste uitbarsting. Ondertussen zijn de wolken bijna geheel overgetrokken, waardoor de majestueuze vulkaan omgeven door sneeuw en enkele honderden meters lager groen helmgras prachtig in het zicht ligt.

De fourwheeldrive brengt ons weer een stuk omhoog, waardoor we de laatste etappe enkel bergafwaarts hoeven te fietsen. De rit bestaat uit goed begaanbare wegen die worden versperd door kuddes schapen en koeien, gehoed door traditioneel geklede vrouwen en kinderen. We hoeven enkel af en toe in de remmen te knijpen terwijl we door de dorpjes rijden waar de lokale bevolking hun lama's en ezels terug naar huis leiden, waarna we aankomen bij onze eindbestemming San Juan. Het is weer een prachtige dag geweest in Ecuador, compleet met overweldigende vergezichten en wonderbaarlijke natuurverschijnselen. Met een biertje bij het open haardvuur en een glaasje warme Canelazo (sinaasappelsap met kaneel en aguardiente) bij het avondeten sluiten we de dag af. 

Hoe koop je een wandkleed?

Vanochtend hebben we tijd om uit te slapen. Jim heeft een sportschool ontdekt en is van plan om een uurtje te gaan trainen om 7:00 uur. De chauffeur is gepland om 14:30 uur dus hebben we alle tijd. Weliswaar komt Jim pas om 8:00 uur een paar dollar halen, de intentie was goed!
Na het ontbijt slenteren we de stad in, of zoek naar een wandkleed met lama's. Het miezert dus van ons plan om naar het Mariabeeld boven Baños te klimmen, komt niks terecht.
Op de hoek van de straat is een winkeltjes. We moeten even gokken hoeveel ruimte er is, het kleed moet in het trapgat komen te hangen. We bekijken tientallen kleden, moeten tenslotte kiezen tussen een dikgeknoopt wollen tapijt of één dat losser is, van Alpaca. Het motief geeft de doorslag. Omdat we de prijs met maar 5 dollar naar beneden krijgen, lopen we eerst weg. Er zijn nog zoveel winkeltjes in de stad!
Maar zoals zo vaak: nergens een kleed gevonden dat we mooier vinden dan wat we al gezien hadden.
Voor we gaan lunchen klimmen we omhoog naar het kerkhof. Dat ligt hier in Ecuador trouwens helemaal niet bij een kerk. Ook hier weer rijen van gemetselde huisjes met meerdere "cellen". Sommige staan nog helemaal leeg.
Van bovenaan de stad kunnen we mooi de ontruimingsroutes door de stad zien.
Lunch met vis, zoals je ziet had Fia een graatje te pakken. Zo'n bord vol, plus soep en een sapje kost trouwens niet meer dan $3,50!
Nog steeds geen kleed gekocht dus we moeten met hangende pootjes terug om het kleed voor de prijs van de verkoopster te kopen.
's Middags rijden we naar Riobamba, de vijfde stad van het land. Alweer vooral uitgestrekt, zonder echte hoogbouw. Deze weg is werkelijk uitgegraven in de berg. Overal zijn de sporen van aardverschuivingen te zien. Bulldozers rijden af en aan. Tegen beter weten in, volgens mij. Bijna wekelijks verdwijnen auto's door aardverschuivingen in een ravijn en toch blijven ze de bergen afgraven. Verder slingert de weg rondom een rivier met veel uitzichtpunten.
In Riobamba slapen we in een fraaie haciënda. Die ligt wel een paar kilometer buiten de stad dus nemen we twee taxi's naar het station. Na enig zoeken vinden we elkaar weer terug.
Rionamba is een aantal keren verwoest door aardbevingen. De laatste keer is het verbouwd met een Spaans stratenplan van rechte straten en pleinen met nog veel koloniale gebouwen. Daar perst zich wel erg veel verkeer doorheen. Op een van de pleinen staat de kathedraal die aanzienlijk kleiner is dan die van Quito.
We eten een reusachtige pizza in één van de aanbevolen restaurants. Paul bestelt een lomo van de grill. Het is weliswaar niet Argentinië maar die smaakt voor 8 dollar uitstekend. Op weg naar de taxi's nog wel even chocolade voor morgen ongeslagen. Dan gaan we de vulkaan weer beklimmen! Bij het station luisteren we naar een orkest en dan naar de haciënda om vroeg te gaan slapen.