Alpaca's op de Chimborazo vulkaan

We ontwaken vroeg voor een stevig ontbijt: volop yoghurt met muesli, gebakken eieren en toast. We moeten goed eten, want we gaan vandaag de Chimborazo beklimmen. Deze dode vulkaan had 10.000 jaar geleden zijn laatste uitbarsting en wordt door de Ecuadoranen als hoogste punt van onze planeet gezien; vanaf het middelpunt van de aarde gezien is deze joekel van een berg wel 2 kilometer hoger dan de Mount Everest dankzij de bolling van de aarde bij de evenaar. De Inca's spraken liever over de plek waar je het dichtst bij de zon was, aangezien zij de zon als hun god aanbaden. 

Om half 9 staan de gidsen Alejandro, José en Pablo klaar met een busje, bepakt met mountainbikes, de talrijke noodzakelijke veiligheidsattributen en al onze medefietsers voor vandaag. Jim en Nena proppen zich op de bijrijdersstoel - zonder gordel -, het is ten slotte Zuid-Amerika! Je krijgt er echter wel een fantastisch uitzicht voor terug, met alpaca's en al. De Chimborazo is nog gehuld in de mist, maar hoe hoger we komen, hoe meer zicht we krijgen op de witte piek van de vulkaan. 

Op 4800 meter hoogte beginnen we de klim naar de laguna op 5000 meter. De klim valt na de Cotopaxi reuze mee; het pad is stevig en goed aangegeven, en aanzienlijk minder steil dan bij onze vorige kluitertocht. Aangekomen op 5000 m ontstaat er door de hardnekkige wind zo nu en dan een gat in het wolkendek, waardoor we zicht krijgen op de top van de berg. De hoogtemeter van de telefoon geeft aan dat we inmiddels hoger zijn dan de Mont Blanc, de hoogste berg van Europa.

Terug in de refugio op 4800 m nog even snel een chocolademelk en/of coca-thee, waarna we onze mountainbikes, helmen en elleboog-/kniebeschermers aangewezen krijgen. De afdaling naar 4300 m gaat over steile, hobbelige grindpaden. Onderweg komen we veel vicuña's tegen, de wilde variant van de gedomesticeerde lama en de wollige alpaca. 

De mountainbike-afdaling wordt moeilijker als we over oude wegen en smalle, uitgesleten paadjes hobbelen. Fia stapt gauw terug in de bus, de rest probeert uit alle macht de botten heel te houden (de één met wat meer/minder snelheid dan de ander). We rijden door naar de Inca baracks, een beschutte plek waar de Inca's toentertijd zowel hun legertrainingen uitvoerden als hun rust vonden. Hier lunchen we tussen de enorme rotsblokken die uitgespuwd zijn door de Chimborazo bij de laatste uitbarsting. Ondertussen zijn de wolken bijna geheel overgetrokken, waardoor de majestueuze vulkaan omgeven door sneeuw en enkele honderden meters lager groen helmgras prachtig in het zicht ligt.

De fourwheeldrive brengt ons weer een stuk omhoog, waardoor we de laatste etappe enkel bergafwaarts hoeven te fietsen. De rit bestaat uit goed begaanbare wegen die worden versperd door kuddes schapen en koeien, gehoed door traditioneel geklede vrouwen en kinderen. We hoeven enkel af en toe in de remmen te knijpen terwijl we door de dorpjes rijden waar de lokale bevolking hun lama's en ezels terug naar huis leiden, waarna we aankomen bij onze eindbestemming San Juan. Het is weer een prachtige dag geweest in Ecuador, compleet met overweldigende vergezichten en wonderbaarlijke natuurverschijnselen. Met een biertje bij het open haardvuur en een glaasje warme Canelazo (sinaasappelsap met kaneel en aguardiente) bij het avondeten sluiten we de dag af.