Nog een hoop heisa aan het einde van de avond: de gym gaat om 21:00 uur dicht maar Jim is er om 22:00 uur nog steeds niet. En hoewel hij 2 keer zo sterk is als ik, loop ik in het pikdonker door kuilen en plassen terug naar het dorpje. Daar komt hij doodgemoedereerd uit de gym stappen die net de luiken sluit. Hora latina, nietwaar?
Onze chauffeur Lex praat de hele weg aan één stuk. Zo kom je heel wat te weten over het dagelijks leven in Ecuador. Eerst van Mindo naar Quito terug, en dan de hele lengte van de stad (70 km) over de ringweg. Weer heel verschillende klimaattypen met bijbehorende vegetatie. Quito is toch wel stoffig maar daarbuiten groene weiden met bonte koeien.
We buigen af van de Panamericana Highway en beginnen de klim naar de Cotopaxi. In de dorpjes echte cowboys compleet met hoed en koeievellen op hun benen. Overal zie je wilde paarden en ... af en toe een ezel speciaal voor Nena!
Eerst asfalt met gaten, daarna kasseien. Alles schudt en rammelt. Gelukkig net gestopt voor toiletbezoek want met een volle blaas rijdt dat echt niet lekker.
Bij de ingang van het Nationaal Park blijkt de vulkaan helemaal in de wolken te liggen. We rijden via een maanlandschap met dor gras en hier en daar neergeworpen rotsblokken van eerdere erupties naar de voet van de vulkaan en beginnen de klim van 3700 m naar 4500 m. Daar heeft zelfs de four wheel drive moeite mee en onze oren ploppen behoorlijk. Het uitzicht over de "valley of the rocks" (El Pedregal) wordt steeds indrukwekkender, met flarden van wolken boven ons en onder ons. Het zicht lijkt ook beter te worden hoewel er ook af en toe lichte hagel valt.
Op 4500 meter is de parkeerplaats en pakken we ons in: jas, muts, handschoenen. En natuurlijk een paar flinke brokken chocolade want dat helpt tegen hoogteziekte.
Dan beginnen we onze steile to ht omhoog naar de Refugio. De hellingen zijn bedekt met lavasteen, basalt, gravel in verschillende kleuren. Wat niet meehelpt is dat je op dat gruis behoorlijk wegglijdt. Kleine stapjes en regelmatig uithijgen. De wolken boven ons trekken geregeld op zodat we de Refugio maar ook de gletsjer kunnen zien. Uiteindelijk na een uurtje zwoegen haalt toch iedereen de top op 4800 meter!
In de Refugio is niks te koop behalve chocolademelk en mierzoete thee. Nog wat chocolade erin en dan begint de glibberpartij naar beneden. Je wordt er bijna net zo moe van als naar boven lopen!
We schudden weer naar de ingang van het park. Vlak daarbuiten ligt Santa Ana de Pedregal, een voormalig Jezuïetenklooster uit de 16de eeuw, nu verbouwd tot hotel met 7 kamers. Wij slapen in de oorspronkelijke kamers en genieten van de open haard in de voormalige kapel. We lunchen uitgebreid om 16:00 uur omdat we de Cotopaxi hebben overwonnen. Daarna een korte wandeling om zonsondergang op de gletsjer te zien (en de eerste lama's) en tenslotte nog een licht driegangendiner. We strompelen terug naar de open haard en terwijl we koffie drinken krijgen we allemaal een kruik mee voor de koude nacht. Wat een verwennerij!
Onze chauffeur Lex praat de hele weg aan één stuk. Zo kom je heel wat te weten over het dagelijks leven in Ecuador. Eerst van Mindo naar Quito terug, en dan de hele lengte van de stad (70 km) over de ringweg. Weer heel verschillende klimaattypen met bijbehorende vegetatie. Quito is toch wel stoffig maar daarbuiten groene weiden met bonte koeien.
We buigen af van de Panamericana Highway en beginnen de klim naar de Cotopaxi. In de dorpjes echte cowboys compleet met hoed en koeievellen op hun benen. Overal zie je wilde paarden en ... af en toe een ezel speciaal voor Nena!
Eerst asfalt met gaten, daarna kasseien. Alles schudt en rammelt. Gelukkig net gestopt voor toiletbezoek want met een volle blaas rijdt dat echt niet lekker.
Bij de ingang van het Nationaal Park blijkt de vulkaan helemaal in de wolken te liggen. We rijden via een maanlandschap met dor gras en hier en daar neergeworpen rotsblokken van eerdere erupties naar de voet van de vulkaan en beginnen de klim van 3700 m naar 4500 m. Daar heeft zelfs de four wheel drive moeite mee en onze oren ploppen behoorlijk. Het uitzicht over de "valley of the rocks" (El Pedregal) wordt steeds indrukwekkender, met flarden van wolken boven ons en onder ons. Het zicht lijkt ook beter te worden hoewel er ook af en toe lichte hagel valt.
Op 4500 meter is de parkeerplaats en pakken we ons in: jas, muts, handschoenen. En natuurlijk een paar flinke brokken chocolade want dat helpt tegen hoogteziekte.
Dan beginnen we onze steile to ht omhoog naar de Refugio. De hellingen zijn bedekt met lavasteen, basalt, gravel in verschillende kleuren. Wat niet meehelpt is dat je op dat gruis behoorlijk wegglijdt. Kleine stapjes en regelmatig uithijgen. De wolken boven ons trekken geregeld op zodat we de Refugio maar ook de gletsjer kunnen zien. Uiteindelijk na een uurtje zwoegen haalt toch iedereen de top op 4800 meter!
In de Refugio is niks te koop behalve chocolademelk en mierzoete thee. Nog wat chocolade erin en dan begint de glibberpartij naar beneden. Je wordt er bijna net zo moe van als naar boven lopen!
We schudden weer naar de ingang van het park. Vlak daarbuiten ligt Santa Ana de Pedregal, een voormalig Jezuïetenklooster uit de 16de eeuw, nu verbouwd tot hotel met 7 kamers. Wij slapen in de oorspronkelijke kamers en genieten van de open haard in de voormalige kapel. We lunchen uitgebreid om 16:00 uur omdat we de Cotopaxi hebben overwonnen. Daarna een korte wandeling om zonsondergang op de gletsjer te zien (en de eerste lama's) en tenslotte nog een licht driegangendiner. We strompelen terug naar de open haard en terwijl we koffie drinken krijgen we allemaal een kruik mee voor de koude nacht. Wat een verwennerij!
Geweldig wat een mooie tocht!!
BeantwoordenVerwijderenVeel plezier
XX
Moniek
Klinkt allemaal weer goed hoor.
BeantwoordenVerwijderenVeel plezier nog.
Liefs, Bar.