Rondom het kratermeer van Quilotoa

De koude nacht viel mee met letterlijk 4 dekens op het bed. Weliswaar is er een houtkachel op onze kamer maar je wordt wel geacht die zelf aan te steken. Nou, op deze hoogte brandt zelfs een papieren zakdoek niet, laat staan een houtblok. Dat geef ik dus snel op.
's Ochtends is er al heel wat te zien in  Chigchilan. Een vrouw met roze omslagdoek wordt door een motor afgezet: een soort taxi. Haar kind zit voor de motorrijder. Even later stapt ze in een auto. Het lijkt erop dat alle prive-auto's tegelijkertijd taxi zijn.
Het ontbijt smaakt goed en dat is maar goed ook. We gaan vandaag rond het kratermeer van Quilotoa wandelen en daarna terug naar het dorpje. Daar zijn we wel 5 uur zoet mee.
Eerst een half uurtje omhoog naar de rand van de krater met een pick-up truck. Dat was leuk in Mindo maar hier gaan we naar 3900 meter dus vreselijk koud! Ook rijden we een wolk in en het begint te regenen. Verkleumd komen we aan in het dorpje. Maar: het uitzicht maakt alles weer goed. Zelfs zonder de zon erop is het water van het meer azuurblauw. De ronde kraterrand maakt het plaatje af.
We lopen eerst langs de rand, daar waait het flink. De as van de erupties is samengeperst tot een heel losse zandsteen. Door erosie ontstaan een soort van zandduinen waar we doorheen ploeteren. Overal bloeien bloemen ondanks de hoogte.
Vanaf de kraterrand dalen we steil af. Door alle losse stenen is dat een glijpartij en een behoorlijke belasting voor je knieën. We kunnen nu in het dal ons einddoel Chugchilan zien liggen. Helaas ligt er wel een diepe kloof tussen maar dat merken we pas later.
Aan de rand van het dorpje Guayama vinden we een toilet (baños) voor de vrouwen, helaas zonder dak. De lama in de buurt kijkt er vreemd van op, al dat gedoe voor een WC-deur.
Inmiddels wisselen regen en zon elkaar af. Jas aan, vest uit, ... In Guayama pikken we een hond op die met ons meeloopt tot  het hostel van Mama Hilda. Honden zijn in het algemeen gedomesticeerd maar er zijn er wel veel!
Na de lunch met uitzicht over het hele dal, beginnen we de afdaling de kloof in. Dat begint via diep uitgesleten paden en eindigt bij een beek die we via een paar boomstammen oversteken. Nu nog maar 2 kilometer maar dan wel steil omhoog. Nu hebben we de Energy drankjes en chocolade hard nodig. Na 5 uur staan we weer op onze veranda. Ons biertje (0.6 liter!) met patat smaakt prima.
De muggenbulten op mijn enkels zijn inmiddels volgelopen tot blaren van meer dan 1cm doorsnee. Met aansteker, naald, pleisters en jodium worden ze leeggeprikt.
Voor het diner gaan we nog even het dorpje in. Op het volleybalveld wordt fanatiek gespeeld. Grappig om te zien dat geen enkele speler ook maar in de buurt van een smash komt vanwege hun geringe lengte. Verderop op het pleintje wordt gekaart en de vrouwen en kinderen zijn bezig met allerlei gerechten op straat. Mitchell en ik kopen een stukje gefrituurde kaas en krijgen daar vanzelfsprekend suiker overheen. Smakelijk!
De zonsondergang is vanavond spectaculair. Door  de wolken schijnt de zon die de berghelling en de wolken oranje kleurt.  Vijf minuten later is het donker. Elke dag om kwart over zes (zo werkt dat op de evenaar).